Interview met pleegmoeder Bianca
“Ik wist dat het niet goed ging bij Robin* thuis en dacht regelmatig: ik zou haar zo mee naar huis nemen. Maar omdat ik haar mentor was op school, vond ik dat lastig. Toen kreeg ik een andere baan én het was daar ineens het geschikte moment. En zo werden mijn man Joost en ik één jaar geleden haar pleegouders.” Aan het woord is Bianca. Zij vertelt hoe het nu met hen gaat en hoe zij terugkijken op dit eerste jaar als pleegouders.
“In eerste instantie was de vraag: willen jullie weekendpleegouders voor Robin worden? Zij was toen 13 jaar oud. Joost en ik hebben er tijdens een weekendje weg uitgebreid met elkaar over gesproken. Onze jongste stond op het punt om het huis uit te gaan en het voelde goed om te doen. Maar voor we ja zeiden, hebben we het eerst voorgelegd aan onze twee zoons. Want ook al wonen ze hier niet meer, dit blijft toch hun ouderlijk huis. Zij zeiden eigenlijk allebei direct: “dit past bij jullie, doen!”
“Nadat Robin twee weekenden bij ons heeft gelogeerd, verandert haar situatie. Het gaat thuis helemaal mis en ze wordt uit huis geplaatst. Ze vertelt aan de onderzoeker van de Raad voor de Kinderbescherming dat ze graag bij ons wil wonen. Toen we dat hoorden, hoefden Joost en ik niet lang te denken. We zeiden tegen elkaar: we hebben A gezegd, kom maar! Daarbij was het voor ons ondenkbaar dat ze ergens anders heen zou moeten, terwijl zij zo graag bij ons wilde zijn. Sindsdien woont ze fulltime hier. Mijn moeder lag net in het ziekenhuis toen Robin kwam, dus ik nam naar mee naar het bezoekuur. En zo gaat het, ze draait gewoon mee.”
Het voelde even vertrouwd als onwennig
“Ik kende haar al dus het voelde even vertrouwd als onwennig. En ook al kende ik haar goed, toch vond ik het spannend. Ineens een meisje in huis na twee jongens. Robin was die eerste paar weken heel beleefd. In het begin was ze vaak bang dat we boos op haar waren. Nu is ze op haar gemak en test ze ons soms uit. Dan gaat ze door met iets dat niet mag en kijkt ze of we boos worden. Alsof ze op zoek gaat naar een afwijzing. Maar we worden niet boos. Het lijkt alsof ze er niet op durft te vertrouwen dat we toch wel van haar houden. Toen ik een keer onenigheid had met Mees, onze jongste, ging ik het heel nadrukkelijk met hem uitpraten. Ik wilde haar laten zien dat je ruzie kan maken en het goed kan maken. En dat ik van hem blijf houden, wat voor woorden we ook hebben.”
Soms vraag ik me af: wat is gewoon puberteit?
“Veel dingen die wij normaal vinden, heeft zij niet van thuis meegekregen. Bijvoorbeeld bedanken als je een cadeautje krijgt, aan tafel eten met elkaar of gewoon zeggen als je iets niet lust. En ze is snel overprikkeld. Omdat we haar niet van jongs af aan hebben opgevoed, ken ik haar minder goed dan mijn eigen kinderen. Dan vraag ik me af: wat hoort gewoon bij de puberteit en wat is het gevolg van trauma? Ze heeft zoveel meegemaakt. Soms als we samen in de auto zitten, begint ze te vertellen hoe anders het hier is dan thuis bij haar ouders. Ze houdt van de normale dingen. Gewoon samen aan tafel ontbijten vindt ze heerlijk. Dan maakt zij de croissantjes.”
Soms twijfel ik: doen we het wel goed?
“Soms twijfel ik: doen we het wel goed? Dan voel ik me onmachtig. Maar ik realiseer me ook dat wij de schade die zij heeft opgelopen, niet helemaal kunnen herstellen. Ze heeft zich enorm ontwikkeld het afgelopen jaar. We horen ook van de docenten dat ze veel opener en spontaner is geworden. Ze is zo leuk en het is zo makkelijk om van haar te houden. Als pleegouder krijg je ook haar ouders erbij en dat is ingewikkelder. Het contact met haar ouders is belangrijk en ik wil dat we met hen op één lijn zitten. Dat lukt niet altijd. Ik wil dat zij weet: ik hoef niet tussen mijn ouders en pleegouders te kiezen. Nu is ze heel duidelijk, ze wil bij ons blijven. Maar als dat verandert, dan zetten we ons daarvoor in.”
Zelf denk ik helemaal niet: kijk ons eens fantastisch bezig zijn!
“Sommige vrienden zeggen: waar zijn jullie aan begonnen? Jullie zoons zijn net de deur uit en nu start je weer van voor af aan. Tegen hen zeg ik: het kost energie, maar het geeft ook veel energie. Het is een heerlijk meisje en we zijn dol op haar. Ze hoort bij ons gezin en bij de hele familie. We hebben ons eerste kind verloren. Ik denk weleens dat ik daardoor voel dat ik nog veel liefde over heb. We horen ook veel: wat goed dat jullie dit doen. Maar zelf denk ik helemaal niet: kijk ons eens fantastisch bezig zijn. Het is heel natuurlijk gegaan. Dit past bij ons en wie wij willen zijn. Aan anderen die het overwegen wil ik meegeven: denk er goed over na. Want als je A zegt, moet je ook bereid zijn om de rest van het alfabet vol te maken.”
* Omwille van de privacy gebruiken we niet haar echte naam.
