-‘Mijn hart is groot genoeg’
Er is in Nederland een groot tekort aan pleegouders. Pleegouder worden doe je niet zomaar, het vraagt immers veel van jou, én van je gezin. Gelukkig zijn er veel mensen die de uitdaging wél aangaan, en hun huis en hart openen voor één of meer kinderen die op deze manier ‘zo thuis mogelijk’ opgroeien. Ook in de gemeente Teylingen zijn er tal van pleegouders die zich inzetten. Wethouder Elsbeth Koek bracht een bezoek aan Ellen en Frank uit Voorhout die in hun gezin twee pleegkinderen hebben verwelkomd.
Door Willemien Timmers
Ellen van Delft (39) praat aan haar grote eettafel in de gezellige ruime woonkamer vrijuit met de wethouder over hoe het leven van haar grote gezin eruitziet.
Groot hart
Van jongs af aan heeft Ellen een groot hart gehad voor mensen die het in het leven minder goed getroffen hebben. Zo woonde ze samen met haar man als pasgetrouwd stel twee jaar in Oekraïne. “Daar zag ik hoe baby’s die uit huis werden geplaatst en werden opgevangen in het ziekenhuis weinig aandacht kregen. Zelfs hun eigen moeders konden niet langskomen vanwege hun ‘slechte invloed’. Dat ging mij erg aan het hart, en ik nam de tijd om ze wel op schoot een flesje te geven en even te vertroetelen in plaats van ze in hun bedje te laten liggen.” Graag had ze samen met haar man een Oekraïens kindje geadopteerd, maar dat traject bleek te complex.
Ruimte
Terug in Nederland werd het jonge stel in de loop der jaren de ouders van twee mooie jongens, maar toch voelde het gezin niet compleet. “Toen het tijd was om de babykleertjes op te ruimen, merkte ik dat ik in mijn hart nog veel ruimte had om liefde aan kinderen te geven. Omdat ik zelf in de hulpverlening werkzaam ben, begon ik langzaamaan te denken aan pleegzorg.”
Het koppel overlegde uitgebreid, en meldde zich aan voor pleegzorgtraining bij Horizon Pleegzorg. Een jaar zorgden ze in de weekenden voor pleegzorgopvang. Toen hun jongste twee werd, besloten ze hun huis ook open te stellen voor opvang voor langere tijd.
“Onze kleine meid kwam toen ze negen maanden oud was. Een lief. Introvert meisje dat een enorme doorzetter is gebleken. Ruim zeven jaar is ze nu al bij ons, en al die tijd hebben we goed contact met haar biologische moeder. Het is heel mooi om te zien hoe royaal we van haar een plek als pleegouders krijgen.”
Ellen legt uit dat ze veel energie stopt in het onderhouden van de relatie met de biologische ouders van haar pleegkinderen. “We hebben veel app-contact, en ik probeer hen op een goede manier overal bij te betrekken.”
Het gezin leek compleet, met twee zonen en een pleegdochter, maar de twijfel of er nog ruimte was voor nog een vierde kindje bleef zo nu en dan de kop opsteken. “Ik weet nog goed dat we op een dinsdag een belletje kregen met de vraag of we in ons gezin plaats hadden voor een pasgeboren jongetje. We besloten ervoor te gaan en op donderdag kwam hij al bij ons. We genieten nog steeds van hem.”
Vraag
Een jaar later werd er nogmaals een beroep op het jonge gezin gedaan. Ditmaal met de vraag of er ruimte was voor crisisopvang van een meisje van drie. Het kleintje was welkom en de toegewijde pleegouders waren gek op haar, maar door wat het meisje in haar jonge leven allemaal al had meegemaakt, trok haar gedrag een zware wissel op het gezin.
“Toen dit lieve meisje naar haar definitieve pleeggezin ging, besloten wij om even geen crisisopvang te doen, om ons zo op de vier kinderen in ons huis te richten, en ervoor te zorgen dat onze pleegzoon en -dochter zich veilig aan ons en ons gezin kunnen hechten.”
Op de vraag wat het moeilijkste is van pleegouder zijn, geeft Ellen een indrukwekkend antwoord: “Dat het nodig is.”
Baan
Naast het drukke leven als pleegmoeder, heeft Ellen ook een baan in de zorg. “Ik ben de afgelopen jaren veel thuis geweest; mijn werk buitenshuis deed ik min of meer ‘tussendoor’.” Dat haar gezin het grootste deel van haar tijd in beslag nam, vindt ze niet erg: ze deed het met veel liefde. “Het is heel mooi om voor kinderen te mogen zorgen. Ook al maakten mijn vriendinnen misschien bruisende carrières terwijl ik met de kinderen op een speelkleed zat. Het spijt mij geen moment om veel tijd aan de kinderen te besteden, ik heb het met hen getroffen.”
Grenzen
De volle toewijding, professionaliteit en flexibiliteit van de pleegouders zorgt er voor dat er vanuit zorgorganisaties regelmatig een beroep op het gezin werd en wordt gedaan. “We hebben daarom regelmatig een moment dat we samen onze grenzen opnieuw vaststellen. Verschrikkelijk moeilijk vind ik dat, want de zorg voor pleegkinderen is zo hard nodig. Toch weet ik dat wij als gezin een derde pleegkind dat tot volwassenheid bij ons zou blijven, niet zouden trekken. Die keus heb ik in mijn hoofd moeten maken, want mijn hart is groot genoeg.”
Crisisopvang
De Teylingse wethouder Elsbeth Koek luistert aandachtig naar Ellen, en haar verhalen over alle hobbels die zij in het dagelijks leven tegenkomt. De wethouder maakt zich zorgen over de lange pleegzorg-wachtlijst in de regio Holland Rijnland. “Hoe mooi zou het zijn als alle kinderen in een gezin als deze kunnen opgroeien. We moeten zuinig zijn op de mensen die zich, in welke vorm dan ook, inzetten voor kinderen die echt niet meer thuis kunnen blijven wonen. Het zou mooi zijn als zorgorganisaties uit een aantal pleeggezinnen zou kunnen kiezen, om zo de beste match te maken. Helaas is die mogelijkheid er op dit moment niet.” Ze benadrukt dat er hulp nodig is in verschillende soorten en maten. “Iedereen die zijn hart en huis wil openstellen kan iets betekenen voor een kind. Dat kan gaan om langdurige zorg, maar dikwijls is er ook korte opvang nodig, of pleegzorg in de weekenden.”
“Elk gezin is anders”, vult Ellen aan. “In het traject naar pleegouderschap toe wordt uitgebreid besproken wat je als ouders aankunt, en wat je een pleegkind kunt bieden. Bijna ieder kind heeft immers te maken gehad met de nodig problematiek, wat niet iets naars moet triggeren bij jou als ouder. Je moet het pleegouderschap zelf kunnen dragen, maar gelukkig is er altijd begeleiding vanuit de pleegzorg-organisatie.”
Ellen benadrukt tenslotte hoe fijn het is om als pleegouder een netwerk te hebben dat je ondersteunt. “Het is goed om af en toe op te laden of hulp te vragen. Zelf haal ik daarbij veel kracht uit mijn geloof, en uit het feit dat ik de kinderen zo goed zie opgroeien.”
