‘Mijn eerste pleegzorgliefde.’ Zo noemt Brustina (41) Amy. Samen met man Johan zorgde ze 5 jaar lang om het weekend voor Amy, van haar 12e tot haar 17e jaar. Brustina: ‘Het is op het laatst heel moeilijk geweest, maar oh wat ben ik nog steeds blij met haar. Ze kan altijd rekenen op een plekje bij ons.’
Jarenlang verliepen de weekenden met Amy heel soepel. Langzaam sloop de moeilijkheid erin. Rond haar 17e werden Amy’s problemen te groot voor Brustina om aan te pakken. ‘Ze gebruikte drugs en alcohol, de situatie liep helemaal uit de hand. Ik had destijds nog twee kleine kinderen thuis, dat ging niet langer samen met Amy. Toen heb ik de deur dicht moeten doen. Ik heb heel wat afgehuild, maar ook gedaan wat ik kon. Deur dicht was het beste. Voor iedereen.’ Brustina bleef aan Amy denken, maar zag haar een paar jaar lang niet. Totdat ze elkaar weer ontmoeten op een begrafenis. ‘Ik tikte Amy op haar schouder, ze draaide zich om en stortte zich in mijn armen. “Ik ben zo blij dat je er bent”, zei ze. Zo dacht ik er ook over. Ik vind het nog steeds een indrukwekkend moment.’
Ze spraken af om een keer samen te gaan eten. De sfeer was open. ‘Leuk om weer eens met je te praten als je nuchter bent’, grapte Brustina. Het kon gezegd worden. ‘Ja, dat was erg hè?’, reageerde Amy. Brustina: ‘Ik zei het heel luchtig, als grap, maar toch vond ik het fijn om het te kunnen zeggen. Het was zo’n moeilijke tijd geweest! Fijn dat dat er ook even mocht zijn.’
‘Amy woonde niet meer bij ons als pleegkind, toch kon ik het pleegouderschap niet afsluiten. Na een tijdje ging het weer kriebelen. Ik besefte: ik wil hiermee doorgaan.’ Er kwam een nieuw pleegkind, Stine van 2, en zij woont nog steeds in het gezin. ‘Ze is inmiddels alweer bijna vier jaar bij ons, vorige maand is ze 6 geworden. Het is pittig, ze heeft veel trauma’s, maar het gaat heel goed.’
Brustina kijkt met een tevreden gevoel terug op haar ‘eerste pleegzorgliefde’. Ze heeft veel geleerd van de lastige situaties met Amy. ‘Ik ben er sterker door geworden. Ik dacht er natuurlijk niet meteen zo over, maar toen alles een beetje tot rust was gekomen na Amy’s vertrek, voelde ik heel sterk dat ik pleegmoeder wilde blijven. En dat ene zinnetje op die begrafenis – ik ben zo blij dat je er bent – oversteeg alle moeilijkheden van vroeger. Veel mensen zeggen: knap dat je dit doet. Zo voel ik dat helemaal niet. Het is gewoon mijn roeping. Dit is niet speciaal, het is mijn aandeel in de wereld.’
