Familie Willems: “Het pleegouderschap zit er bij ons ingebakken.”
Al twaalf jaar biedt het gezin pleegzorg. Zeven jaar geleden kwamen Ayse en Levi als crisis binnen, om uiteindelijk voor altijd te mogen blijven. Samen met de drie biologische kinderen, vormen Levi, Ayse en inmiddels ook een pleegdochter van anderhalf jaar familie Willems.
Anneke: “Zowel mijn man als ik zijn opgegroeid in een gezin waarbij het bieden van een thuis aan anderen heel normaal was. Geregeld kwamen er mensen over de vloer die extra zorg nodig hadden, of tijdelijk een plekje zochten. Mijn oudste broer is via een pleegzorg organisatie bij ons gekomen. Ook bij mijn man thuis boden ze jarenlang een warm thuis aan diverse mensen. Doordat wij zelf allebei in een gezin met pleegkinderen zijn opgegroeid weten we wat het betekent om een kind een veilige thuisbasis te bieden. Dus toen ik met drie kleintjes thuis huismoeder werd en op medisch advies een nieuwe zwangerschap niet verantwoordelijk was, begonnen we na te denken over pleegzorg. Waarom niet? Ik was thuis, we waren gezond, we hadden plek in huis en in ons leven.”
De start
Zo startte zij twaalf jaar geleden met crisisopvang. Zij vingen vooral jonge kinderen op, soms pasgeborene, soms peuters. Nooit ouder dan hun eigen kinderen.
“Zeven jaar geleden kwamen Levi en Ayse, broer en zus, als crisisplaatsing bij ons. Voor hen gold dat als ze doorgeplaatst zouden worden, de kans groot was dat ze niet samen in een gezin terecht zouden komen. Zowel mijn man als ik konden dat niet over ons hart verkrijgen. Deze broer en zus hadden zoveel steun aan elkaar, die moesten samen blijven. Zo ontstond het idee om een perspectief biedende plek voor hen te willen zijn,” zegt Anneke.
Inmiddels zijn Ayse en Levi al zeven jaar onderdeel van het gezin. Anneke, “we genieten ervan om de kinderen te zien opgroeien en ontwikkelen. Dat is zoiets moois, daar kunnen we bijna geen genoeg van krijgen. Natuurlijk zijn er ook uitdagingen, beide kinderen hebben een trauma door wat zij thuis hebben meegemaakt in het verleden. Bij de uithuisplaatsing is er bijvoorbeeld gebruik gemaakt van een politiehond. Deze hond heeft de biologische vader gebeten en Ayse heeft dit zien gebeuren. Dit heeft zo’n impact gehad dat Ayse bang is voor honden. Er zijn natuurlijk wel meer kinderen bang voor de hond, maar bij Ayse denk ik: dit had anders gekund.” Anneke geeft aan dat zij de kinderen ziet als haar eigen kinderen en zo voedt zij ze ook op. Maar soms wordt ze geconfronteerd met de realiteit. “Levi wordt vaak nagekeken op straat en krijgt opmerkingen van ‘jij komt hier niet vandaan, jij ziet er anders uit’, omdat hij een kleurtje heeft. Ayse heeft hier niet mee te maken omdat zij wit en blond is. Mensen maken al heel snel een opmerking. Dat is soms pijnlijk. Want wat zeg je dan? Eigenlijk wil je niet liegen, maar je wilt ook niet, zeker niet waar Levi bij is, uitleggen dat hij een pleegkind is. Ieder kind wil normaal zijn, erbij horen.”
Zo normaal mogelijk
Anneke zet zich dan ook hard in om de kinderen een zo normaal mogelijke jeugd te geven. “Ik had hun heel graag een onbezorgde jeugd gegund, maar helaas hebben zij dingen meegemaakt die wij niet meer kunnen wegnemen. De uitdaging zit hem vooral in het trauma dat zij hebben opgelopen en de hoop houden dat zij dit kunnen verwerken. Ik neem het op voor al mijn kinderen, maar doordat deze kinderen al zoveel hebben meegemaakt ben ik geneigd om nog harder voor ze te vechten,” aldus Anneke.
Tijdens het interview zitten Ayse en Levi erbij en knikken instemmend. “Wij vinden het fijn hier. Het voelt echt als thuis, maar wij hebben ook een echte moeder”, geven de kinderen aan. Dat klopt, beaamt Anneke. “De kinderen komen uit een gezin van vier. Zij hebben nog een grote broer en zus, zij zitten beide in twee verschillende pleeggezinnen. De kinderen zien hun moeder met verjaardagen. De verjaardag van Levi bijvoorbeeld vieren wij samen met kerst, omdat hij een paar dagen hiervoor jarig is. Op deze manier vieren we naast zijn verjaardag dan ook kerst samen met hun moeder. Soms kan dit bij haar thuis en soms kan dit niet, omdat zij geen eigen woning heeft. Hun moeder is altijd welkom bij ons thuis. We geven echt om haar. Ik zie haar echt als hun moeder. En kan me niet voorstellen hoe het moet zijn om niet zelf voor je kinderen te kunnen of mogen zorgen. Ondanks dat ze weinig bij ons thuis komt omdat ze dat spannend vindt, hebben we wel mooi contact via de app en kunnen wij altijd bellen.”
Verrijking
Ondanks de uitdagingen, zorgen, en soms ook het gedoe, had Anneke het pleegouderschap niet willen missen. Anneke: “Door het pleegouderschap hebben wij mensen ontmoet die wij anders niet zouden hebben ontmoet. Als mens zit je vaak toch in je eigen bubbel en merk je niet wat er verder nog speelt in de wereld. Het pleegouderschap heeft mij verrijkt. Het heeft mij geleerd om anders en vooral ook liefdevoller om te kijken naar de mensen om mij heen.
Mijn tip aan nieuwe pleegouders? Houd van de kinderen die bij je geplaatst worden, en houd ook net zoveel van hun familie. Vergeet nooit dat geen enkele ouder kinderen heeft gekregen om ze vervolgens af te staan. Respecteer elkaar als gelijkwaardig. Ook als dat betekent dat je huis na een bezoek ruikt naar zweet en sigaretten en de kinderen kleding hebben gekregen die je zelf nooit zou geven. Geef de familie daarin de ruimte.”
I.v.m. privacy zijn de namen in dit artikel gefingeerd.
